Q&A – Wie is verantwoordelijk voor psychologische veiligheid in een cruciaal gesprek?

ANTWOORD

Beste Nathalie,

Het antwoord is even simpel als uitdagend: jij bent verantwoordelijk voor jouw eigen veiligheid.

Ik heb net zoveel geleerd van Ron McMillan (mijn co-auteur en jarenlange zakenpartner) als van elke andere persoon over hoe gezonde communicatie eruit ziet. Een opvallend moment was tijdens een onderhandeling waar het belang groot was. Ron en ik hadden drie rondes doorlopen in een poging een deal te sluiten met de CEO van een partnerorganisatie. Elke keer dat we een deal voorstelden, begon de CEO de volgende vergadering met een aanzienlijk lager bod. Bij de vierde ontmoeting stond ik op het punt te ontploffen.

Waarom? Omdat ik me bedreigd voelde. Ik had geconcludeerd dat deze CEO me probeerde te manipuleren en te misbruiken. Ik voelde me een slachtoffer. En ik voelde me een slachtoffer omdat ik mezelf tot slachtoffer had gemaakt. Ik had onbewust de verantwoordelijkheid voor mijn belangen op een ander verschoven. In werkelijkheid kon hij me niet bedreigen. Het enige wat hij kon doen was weglopen van een deal.

Als je je niet veilig voelt, is dat om een van de volgende twee redenen:
1. Je merkt dat iemand je fysiek of materieel bedreigt (“Ik ga je ontslaan” of “Ik ga je verlaten” of “Ik ga je slaan”).
2. Je merkt dat iemand je psychologisch bedreigt (“Ik geef niets om je” of “Ik vertrouw je niet” of “Ik respecteer je niet”).

Als je de veiligheid van het eerste type mist, hoeft er geen discussie over te bestaan dat het aan jou is om deze veilig te stellen. Je moet bijvoorbeeld een andere baan zoeken, de relatie herstellen of vervangen of bescherming zoeken. Als je rondloopt met het gevoel dat anderen je problemen hebben opgelost, word je overvallen door het leven. Type 1-problemen zijn eenvoudig.

Het zijn de Type 2-problemen die ons op een dwaalspoor brengen. En ons dwalen leidt ons naar een leven van slachtofferschap en redding.

SLACHTOFFERROL
Ik voelde me een slachtoffer in de onderhandeling met de CEO omdat ik onbewust de verantwoordelijkheid voor mijn psychologische veiligheid op hem had afgeschoven. Ik had aangenomen dat hij ervoor verantwoordelijk was dat ik me gerespecteerd voelde. Dat is nooit zijn taak geweest. Ik realiseerde me dit niet totdat ik naar Ron keek.

De CEO opende de vierde vergadering door een stuk papier over de tafel te schuiven met een handgeschreven nummer dat 40% lager was dan we eerder hadden afgesproken. Terwijl mijn maag kolkte van het zuur, keek ik naar Ron om te ontdekken dat hij het toonbeeld van rust was.

Ron keek naar het briefje, keek verward en zei kalm en oprecht: ‘Ik begrijp waarom dit een goede deal voor je is. Ik zie niet in waarom het een goede deal voor ons is. Kun je mij helpen begrijpen waarom we deze voorwaarden zouden accepteren?”
De kleur trok weg uit het gezicht van de CEO. Hij stamelde, glimlachte schuldbewust en zei toen: ‘Nou, nee. Dat kan ik niet.”

We vertrokken met een redelijke deal. Maar ik vertrok met een openbaring. Ron was niet op zoek naar bevestiging van de CEO. Hij had geen goedkeuring of respect nodig. Dat droeg hij in zich.
Het heeft me jaren werk gekost om dat soort volwassenheid te ontwikkelen, maar de inspanning begon die dag. Telkens als ik me een slachtoffer voel, kijk ik in mezelf waar ik de verantwoordelijkheid heb opgegeven en waar ik die terug moet nemen.

REDDING
Het subtiele gevolg van het aannemen dat anderen verantwoordelijk zijn voor ons gevoel van psychologische veiligheid, is dat we beginnen aan te nemen dat we verantwoordelijk zijn voor het gevoel van veiligheid van anderen. Als we niet bezig zijn met het spelen van de slachtofferrol in onze eigen geest, proberen we degenen te redden die dat wel zijn.

Het argument dat jij verantwoordelijk bent voor jouw eigen veiligheid lijkt misschien in tegenspraak met wat we leren in Crucial Conversations. We doen er alles aan om mensen te leren hoe ze anderen kunnen helpen zich veilig te voelen. Maar we raden jou op geen enkel moment aan dat jij ervoor verantwoordelijk bent dat ze zich veilig voelen. Er is een verschil tussen verantwoordelijkheid nemen om respectvol te zijn en verantwoordelijkheid nemen of iemand zich gerespecteerd voelt. Een is te doen.

Juist het geloof dat we anderen zich op de één of andere manier gerespecteerd kunnen laten voelen, rechtvaardigt de stilte, de verhulling, de ingetogenheid en het vermijden dat relaties aantast. We zeggen tegen onszelf dat het onze taak is om anderen te behoeden van gekwetste gevoelens, dus meten we hoeveel van ons echte zelf en onze eerlijke perspectieven we moeten delen voordat ze zullen afbrokkelen.

Als gevolg hiervan leven we ons leven vol met berekening en manipulatie. Het resultaat zijn relaties van vervreemding in plaats van echte verbinding.
Voor een beetje meer inzicht raad ik je ten zeerste aan om hoofdstuk 10 van de derde editie van Crucial Conversations te lezen. Het is een gloednieuw hoofdstuk genaamd “Retake Your Pen” dat diepgaand ingaat op wat er nodig is om Type 2 veiligheidsproblemen aan te pakken. Het kost een leven lang werk om innerlijke bronnen van waarde en zelfrespect te ontwikkelen, maar het is de enige echte weg naar vrede en verbinding.

Dank voor jouw samenwerking met ons in het verbeteren en veranderen van levens.

Joseph